SpanLans voor de platenwagen

56.00 (Excl. BTW)

67.76 (Incl. BTW)

Op voorraad

SKU: GR110-1

De spanklem past op de Gevelkar 150 kg en de Gevelkar 4×4.
Hij is gemaakt van hoogwaardig staal goed roestwerend behandeld met rubber bekleed om het het glas of de platen niet te beschadigen.

Categories: ,
Spanlans
SpanLans voor de platenwagen
56.00 (Excl. BTW)

SpanLans

De SpanLans voor de  Gevelridderkar voorkomt dat uw (glas)plaat voorover valt.

U heeft in principe genoeg aan een lans, bij grote (Glas)platen adviseren wij twee lansen. Als u wat grotere glasafmetingen vervoert op  de Glaskar van Gevelridder dan adviseren wij u de  Spanklem.

De SpanLans  is gemaakt van hoogwaardig RVS en uiteraad: Made in Holland.  De prijs is per stuk.

SpanLans in de middeleeuwen.

In de middeleeuwen waren de belangrijkste wapens voor de gewapende ridder te paard het zwaard en de lans. Eventueel kon hij daarnaast een dolk en een knots met ijzeren beslag gebruiken. Om zich te beschermen droeg de ridder een maliënkolder dat niet volledige bescherming bood, waardoor hij steeds meer lichaamsdelen bedekte met ijzeren platen en uiteindelijk het harnas ontstond. Dit leidde ertoe dat na het jaar 1000 het gebruik van de lans eveneens veranderde. De houten schacht met de ijzeren punt van ongeveer 15 cm bleef, maar men ging de lans anders hanteren. Tot dan toe had men de lans bovenhands geheven om ermee te steken of te werpen, of men hield hem onder de rechterarm om hem in evenwicht te houden.

Uit onderzoek blijkt dat vanaf het laatste kwart van de elfde eeuw zwaardere lansen werden gebruikt die men vastgeklemd hield onder de oksel en met de rechterhand net achter een steekring vasthield. De steekring was aangebracht om weerstand te bieden bij een confrontatie. De lans wees schuin over de hals van het paard naar de linkerzijde. Door met zijn paard snelheid te maken was de ridder in staat om op deze manier een dodelijke stoot te veroorzaken. Dit wordt couched lance-techniek genoemd. Maurice Keen noemde een ridder die deze techniek toepaste een ‘menselijk projectiel’. Voor deze techniek moest de ridder speciaal getraind zijn. Hij moest tegelijkertijd met zijn linkerhand zijn schild vasthouden, de teugels bedienen en in het zadel blijven zitten. De zadels waren speciaal aangepast voor deze techniek.[1]